Tradycyjnym myśliwskim świętem jest w naszym kraju Hubertus. Zresztą, jest to święto nie tylko myśliwych, ale również jeźdźców oraz leśników. Zawsze organizuje się je pod koniec łowieckiego sezonu – przypada mniej więcej na okolice trzeciego listopada. Zawsze przeprowadzana jest z tej okazji wielka gonitwa za lisem – z tym, że nie chodzi w tym miejscu o zwierzę, a o jeźdźca, który ma przyczepiony do ramienia ogon. Osobie, której tenże ogon udaje się zerwać przypada w udziale runda honorowa. Ponadto w następnym roku sama występuje w roli lisa. Kiedy po raz pierwszy obchodzono Hubertusa w Polsce, tego nie wiadomo, ale najprawdopodobniej miało to miejsce w połowie lat czterdziestych piętnastego stulecia. W każdym bądź razie jest to bardzo długa tradycja kultywowana do dnia dzisiejszego. Przed wiekami Hubertus oznaczał tyle, co zorganizowane z rozmachem oraz na szeroką skalę ogromne polowanie.

Myśliwi – podobnie zresztą jak każda grupa czy to społeczna, czy zawodowa – posiadają swoją własną gwarę. Gwara łowiecka określana jest również mianem języka łowieckiego – będzie raczej trudna do zrozumienia dla osób nie zainteresowanych myśliwską tematyką. W łowieckich kręgach natomiast przykłada się bardzo dużą wagę do tego, ażeby takowe właśnie tradycje kultywować i pielęgnować. Pamiętać przy tym należy o tym, że także i gwara łowiecka ma to do siebie, że zmienia się. Pojawiają się coraz nowe techniki i tym podobne, a wraz z nimi przychodzi również nowe słownictwo. Tutaj także nie brakuje archaizmów, które już dawno temu wyszły z użycia. W kręgach łowieckich taki język jest całkowicie zrozumiały. W zdecydowany sposób ułatwia myśliwym porozumiewanie się pomiędzy sobą. Nie da się ukryć, iż ma on też pewien psychologiczny akcent, a mianowicie taki, że pozwala na zachowanie pewnej niezależności.